Alıntı

​Fırat'an

Yaman önümdeydi.

Gençti. Öfkesi taze, yüreği kabuk tutmamıştı daha. Ama cesurdu. Cesaret, bu dağlarda nefes almak gibi… Zorunlu.

Ayağım kayaya basınca bedenim sarsıldı. Nefesimi tuttum.

Rüzgâr yine sustu. Sanki dağ bile nefesini tutmuştu.

Bir patlama daha.

Yaman yere kapaklandı.

‘Vuruldu mu?’

Kalbim, göğsümden fırlayacak gibi çarptı ama dışarıdan tek bir mimik bile vermedim. Bu işin raconu bu. Korkarsan ölürsün, belli edersen başkasını da götürürsün.

Gözüm bir anlığına sisin arkasında bir gölgeye takıldı.

Düşman...

Yüzlerini göremedim ama niyetlerini hissedebiliyordum.

Soğuk, keskin niyetlerdi.

Bizi buradan sağ çıkarmayacaklardı.

“Elini çabuk tut, Yaman,” dedim, mermimi namluya sürerken.

Ama içimden geçen başka cümleler vardı:

Asena’ya bir söz verdim. Sen dönene kadar yanındayım. Bu dağlara kardeşini emanet etti. Ve ben o emaneti yere düşürmeyeceğim.

Bir patlama daha. Kulağımın yakınından geçti mermi.

Yaman’ı ittim, kayaya siper ettim.

Kendim için değil. Onun için.

Ona bir şey olursa, Asena’nın gözlerine bakamam.

‘Bunu bitireceğiz,’ dedim.

Kime söyledim bilmiyorum.

Belki kendime.

Belki o dağın ardındaki zihnimin derinlerinde ki cesaretime

Ama adımımı attım.

Ve o an…

Yemin ettim:

Gerekirse bu dağın üstüne yıkılırım. Ama bu savaşı burada bırakmam."

yamandan

**"Fırat arkamdaydı.

Sesini duydum: ‘Bunu bitireceğiz.’

Tonlamasında öyle bir kararlılık vardı ki, rüzgâr bile yeniden esmeye cesaret edemedi.

Yere kapaklandığımda dizimde bir yanma hissettim ama hareket etmeye devam ettim.

Henüz mermi değmemişti bana. Ama yakındı. Çok yakındı.

Fırat beni itti, bir kayanın arkasına çekti.

Düşünmeden yapmıştı.

İşte bu… Bu, ona duyduğum güvenin nedeniydi.

O, Asena'nın abisiydi.

Ama bana göre, o artık sırtımı verebileceğim tek insandı.

Daha fazlası vardı bu adamda.

Sessizliğinde saklı bir öfke…

Bakışlarında gizli bir yas…

Asena’nın adını anmasa bile, onun için savaştığını biliyordum.

Ve ben… ben de o yüzden buradaydım.

Asena…

Onu ilk gördüğümde gözlerindeki acıyı anlamamıştım.

Şimdi anlıyorum.

Bu dağlarda, insanı acı büyütüyordu.

Bizi de büyütmüştü.

Kanla.

Soğukla.

Kaybettiklerimizle.

Sisin içinden gelen gölgeler yaklaşıyordu.

Nefesim hızlandı.

Tetiğe dokundum.

Bu kez tereddüt etmeyecektim.

“Fırat!” diye seslendim, ilk kez adını haykırarak.

Göz göze geldik.

Bana başıyla ‘devam’ dedi.

O an kalbimde bir şey kırıldı.

Çünkü o bakışta, bir vedanın soğukluğu vardı.

Bir şey yapacak.

Ve ben engel olamayacağım.

Bunu bitireceğiz, demişti ya...

O aslında bana değil, kendine söz vermişti."