Yeni Bölüm Fragman

Yeni bölümden kısa bir fragman sizlerle❤️‍🔥

Yeni bölüm ilk kısım Cuma gecesi yayında❤️‍🩹

...

Odanın kapısı açıldı, odaya iki üç adam birden girdi. Saat sabah yediye gelmişti. Atlas, şiş gözleriyle oturduğu yerden kalktı, fark etmeden ağlamıştı. Gözleri kızarık, saçları dağınıktı. Yatakta hasta yatan kadından pek de bir farkı kalmamıştı.

İçeriye giren takım elbiseli adam Atlas’ı görmesiyle duraksadı, yüzünü şaşkın bir ifade esir aldı. Daha sonrasında çatık iki kaş çıktı ortaya.

“Onur Atlas” dedi adam tok sesiyle. Yanında iki adam daha vardı; hemen ardında duruyorlardı.

Atlas yiyeceği azarın farkında olarak cesaretle konuştu, “Başkanım.” Karşısında duran adam Milli İstihbarat Teşkilatı başkanıydı.

“Ne işin var burada?” Atlas cevap vermedi, karşısındaki adamın cevabı net olarak bildiğini biliyordu. Yalana gerek yoktu. Adam bir süre Atlas’a baktı.

“Bizi yalnız bırakın, odaya da kimse girmesin.” dedi arkasında bekleyen adamlara; o saniye odada yalnızca Aybüke, Atlas ve başkanları Mustafa kalmıştı.

Atlas ayakta dikiliyor, yürekle bakıyordu adamın gözlerine.

“Ne işin var burada dedim sana.”

“Bence cevabı biliyorsunuz, başkanım.” dedi Atlas sakin bir tonla.

O saniyede Mustafa başkanlığını, Atlas da ajanlığını bir kenara koydu; şu an Aybüke’nin iyiliğini istemiş iki adam olarak konuşuyorlardı.

Aybüke, Şanlıurfalı bir ailede büyümüştü. On altı yaşına kadar çeşitli zorluklarla büyümüş, birçok kültürel ve dini baskının altında gelişmişti. Babası, itibarına önem veren ağalardan biriydi; aşırı zengin değillerdi ama Aybüke hep ruhu boş bir çocuk olarak büyümüştü. On altı yaşının sonlarına doğru evinden kaçmak zorunda bırakılmış, hayatını yaşamak istemiş bir çocuktu. Liseden aldırmıştı babası onu; bir ağaya gelin verecekken son dakika cebinde beş parasız kaçak bindiği ilk otobüsle İstanbul’a gelmişti. Onu, öylesine bir sokakta görev esnasında bulmuş olan bu adam -Mustafa- yetiştirmişti, hem de bir asker olarak. O yüzden şu genç yaşına inat çok yetenekli bir diplomat olarak çıkmıştı fakülteden.

“Onur Atlas.” dedi Mustafa. “Sakın.”

“Merak etmeyin, eğer öyle bir şey isteseydim bilinci açıkken gelirdim, başkanım.”

“Onu unutmanı söylemiştim. Benim için değil, onun için! Seni göreve aldığıma pişman etme.”

Sustu Atlas, cevap vermedi.

“Bir daha görev dışı saatlerde onun yanında bulunmayacaksın, bu operasyon bittiğinde de başka bir yerde görev yapıyor olacaksın. Bunu unutma; sekiz yıl nerede saklandıysan oraya döneceksin.”

Yine sustu, konuşmadı.

“Onun için de endişelenme, gerek yok. Kalkacak. Gidebilirsin.”

Bu son damlaydı; bu adam istediği kadar Atlas’a hakaret edebilir, kızabilirdi. Fakat Aybüke hakkında endişelenmemesi gerektiğini söyleyemezdi.

“Endişelenme, kalkar, git dediğin kadın benim karım!”

“Eski karın!”

...