13

İyide sadece hastalığımı doktor ve ben bilirken adem nereden öğrenmiş olabilirdi ki ?

Doktor mu söylemişti acaba ?

"Nasıl öğrendin hastalığımı ?" hiç itiraz etmeden konuştuğumda gözlerini etrafta gezdirmiş ve tam konuşacakken sözünü kesip ben konuştum.

"Yoksa doktoru zorladın mı ? Bir insanın özeli ne demek bilmiyormusun sen adem ? " sertçe konuşmamın sebebi aklımdan geçen binbir türlü senaryoya karşıydı. Tehdit mi etmişti ya da rüşvet ? Bu kadar alçalmış olamazdı...

Bana sinirle bakışını görünce kafama bazı şeyler dank etmişti. "Sen kapı açılınca duydun !" demiştim.

Hemşire dosya için odaya girdiğinde tam o anda doktor bana hastalığımı söylemişti.

"Suçlamadan önce dinlesen keşke ! " demişti. gözlerini benden kaçırdığında dikkatlice ona baktım.

O bana kırılmış mıydı ? Bu durum garibime giderken Bir yandan da pişmanlık duymuştum.

"Kusura bakma " kısık sesimle ne kadar duymuştu bilmiyordum ama anında bakışları beni bulmasıyla beni net bir şekilde duyduğunu anlamıştım.

Bakışları kalbimin ritmini değiştirirken kendimi toparlamaya çalıştım.

"Her zaman bu kadar fevri misin ela yoksa bana karşı mı böylesin ?"

Ani gelen sorusu karşısında resmen kilitlenmiştim. Ona çok mu kaba davranıyordum ?

"Yok yani ben böyle fevri bir insan değilim aslında sadece bu yaşadıklarım ve yeni öğrendiklerim açıkçası kolay şeyler değil bu yüzden kendimi tam anlamıyla toparlaya bilmiş değilim anlıyor musun beni ." Onu ikna etmek amacıyla hızlı hızlı konuşurken aklımdan geçen tek şey sadece onu kırmamaktı .

Bu günlerde yaşadıklarım beni resmen bipolar hastasına çevirmişti. Düşüncelerimde bile tutar yoktu .

Adem yüzünde hiçbir mimik oynamadan bana bakarken tekrardan konuşmaya başlamıştım.

"Adem gerçekt-..."

"Tamam anladım sıkıntı yok . " Sözümü keserek konuşmasıyla susmak zorunda kalmıştım .

Adem'in soğukça konuşması içime dert olmuşken. Buna rağmen ağzımı açıp tek kelime edemedim.

"Neyse benimde işlerim vardı gideyim rahatça anlatırsın sen ." Demesiyle içim burkulmuştu. Gitmesini istemiyordum.

"İstersen bize eşlik edebilirsin. "

" Gitmem gerekiyor " sertçe konuşması bütün özgüvenimi kırarken tekrar kalması için teklif edemedim.

Ali'nin yanımıza geldiğini hissetsem bile gözlerimi ademden ayırmıyordum .

Adem başıyla her ikimize hafifçe selam vermiş ve yanımızdan ayrılmıştı. Bu durum beni üzerken bir yandan da içimden kendime kızıyordum .

"Ne dedi de üzdü bu seni ?" Diye Ali'nin sorusuyla gözlerimi devirmeden edemedim.

"Bir şey demedi Ali ne istiyorsun sen bu adamdan ?! Bak bir olay yaşandı ve bu onu bilmiyordu anlıyor musun beni . Sonucunun ne olacağını kim kestirebilirdi ki zaten ? Bu yüzden artık onu suçlayıp imalı imalı konuşup durma sen görmeden de o özür diledi ve benim onu affetmem için de çok çabaladı . Zorlama artık adamı, şu kinini de bırak artık!" Her kelimem onun surat ifadesini değiştirirken ortamda bir süre derin bir sessizlik oluşmuştu.

" Bir yerde okumuştum bir insana çok değer vermek bir süre sonra kendini değersizleştirmek ile bir olurmuş. Sen sana olan düşkünlüğünü görmüyorsun bile ? Ben kimseye kin beslemiyorum ela ! Sadece arkadaşım, kardeşim bildiğim insanların zarar görmesini istemiyorum ." Demiş ve o da çekip gitmişti.

Arkasından onu izlediğimde gözümden bir damla yaş akmıştı. Nedenben bir şeyleri toplamaya çalışırken dağılıyordu. Ben sadece adem hakkında kötü düşünmesini istemiyordum. Belkide bunu hiç dile getirmemeliydim...

Ya da bu şekilde dile getirmemeliydim.

Hangisi doğru olurdu bilmiyordum. Tek bildiğim şey hiçbir şeyi yoluna koyamıyor olmamdı.

...

Ela: Adem (20.09)

Kinciadem: Efendim ela (22.45)

Ela: Bana hala kırgın değilsin değil mi ? (22.46)

Kinciadem: Telefonun başında nöbet mi bekliyordun ?

Ela: Ne alaka be ?

Kinciadem: Anında mesajımı gördün çünkü ; )

Ela: Telefon yanımdaydı ve bildirimin geldi ! Bir dahakine daha geç bakarım.

Kinciadem: Öyle mi dedim ben şimdi ela

Ela: Ne demek istedin anlamadım yani boş boş sorular sorup konuyu değiştirmekten vazgeç !

Kinciadem: Birincisi boş soru değil ikincisi ise hayır kırgın değilim çocuk muyum ben ?

Ela: Hiçte büyük bir insan gibi değilsin adem çocuktan farkın yok.

Kinciadem: Diyene bak !

Kinciadem: Kapatalım şu konuyu gerçekten.

Kinciadem: Sen nasılsın onu söyle ?

Ela: İyiyim sıkıntı yok şimdilik sadece dikkat etmem gereken bir kaç bir şey var. Sonra tedavi aşamasına tam anlamıyla giriş yapacağım.

Kinciadem: Diğerlerine söyleyebildin mi ?

Ela: Kimseye söyleyemedim sizin neden gittiğinizi de açıklayamadım mal gibi kaldım ortada...

Kinciadem: Sizin derken ?

Ela: Ali ile konuştuk ama onun kalbini kırdım galiba bu yüzden o da çekti gitti.

Kinciadem: Bir şey olmaz o domuza merak etme

Ela: Arkadaşıma domuz deme adem !

Kinciadem: Hıhı bir daha demem .

Kinciadem : Onu bunu boşver de bana şunu söyle bu hastalık çok mu ciddi yani tedavi dediğine göre ilerlememiş ve iyileşebilme ihtimalin var değil mi ?

Ela: İhtimal mi ? Tabiki iyileşeceğim.

Ela: Sadece biraz gayret ve çaba göstermemi istiyor bu hastalık.

Kinciadem: Anladım. çok ağrın oluyor mu ?

Ela : Yok yok olmuyor ağrım falan : )

Kinciadem: Yalan söylemediğini varsayıyorum :)

Ela : Neden söyleyeyim ki ? Bu konuda yalan söylemiyeceğime inanabilirsin. Çünkü sadece sen biliyorsun.

Kinciadem: Babana söylemeyi düşünmüyor musun?

Ela : Söylesemde bir şey farkedeceğini düşünmüyorum. O çocuklarıyla mutlu...

Kinciadem: Sen bilirsin ama bence birilerine söylemelisin. Bunu kendi iyiliğin için söylüyorum.

Ela: Düşünürüm adem

Kinciadem: Düşün bakalım ela

Kinciadem: Şunuda bilmeni istiyorum. Kendini asla yanlız hissetme çünkü ben varım ela ;)