Kötü olay

Maskeli adam çıktığından beri baya bi vakit geçmişti. Dışardan gelen silah sesleri 5 dakika önce kesilmişti. Meraktan ölüyordum burada. Aklımda bi sürü soru vardı. Acaba Naz iyimiydi? Peki ya Ateş? Onu çok merak ediyordum. Ya başına bi iş geldiyse. Artık dayanamıyordum. Dışarı çıkmaya karar verdim.

Cesaretimi toplayıp kapıya doğru ilerledim. Derin bi nefes alıp verdikten sonra elimi kapının koluna daha yeni koymuştumki kapı ardına kadar açıldı.

Korkarak iki adım geri gittim. Neyse ki o maskeli adamdı. Gerçi onunda silahı vardı ve hiç tekin birine benzemiyordu. Üstelik gözümün önünde adam vurmuştu. Hemde gözünü hiç kırpmadan.

Bu düşünceler kafamın içinde dönüp dururken beni kendime getiren onun soğuk ve duyqusuz sesi olmuştu.

"Artık çıka bilirsin"-Bi insan bu kadar şeyin arasında bu kadar sakin kalmamalıydı diye düşündüm.-"biraz uzun sürdü ama artık güvendesin"

"Kimsin sen? Ve o adamlar kimdi?" - korkudan insan cesaretlenebilirmiydi. Ben korkunca daha cesur oluyordum sanırım. Normalde olsa tabanıma tükürüp arkama bakmadan çıkardım burdan. Ama şimdi hem korkuyor hemde arkadaşlarım için endişeleniyordum.

Bunu söylerken ona doğru bi adım atmıştım. Aklımca ondan korkmadığımı belli etmeye çalışıyordum. (Yalandı, korkudan götüm düşecektide neyse.)

Adam hala aynı hissizlikle bakmaya devam ediyordu. Zaten maske takıyordu ve gözlerinden hiç bir şey okunmuyordu. Acaba maskeyi duyqularini gizlemek içinmi takıyordu diye geçirdim aklımdan. Gözleri zaten hissizdi. Çıldıracaktım resmen. Öylece durmuş hiç bir tepki vermeden yüzümü inceliyordu.

"Senden cevap bekleyende kabahat" arkama bile bakmadan hızla yanından geçip kapıdan dışarı çıktım. Hemen çıkışa doğru koşup nihayet buradan çıkmayı başarmıştım.

Sözde iyi bi gün geçirecek kafamı dağıtmaya çalışacaktım. Böyle şeyler hepmi benim başıma gelirdi ya. Naz'ın iyi olup olmadığını hala bilmiyordum, Ateş tutuklanmaktan bahs ediyordu en son ve benim telefonum az önceki lanet olası yerde kaybolmuştu. Kolumdaki saate baktığımda saat 03:18 di. Eve bile uğramadan direkt karakola gitmiştim. Ateş karakolda olduğunu söylemişti sonuçta. Karakola girdiğim gibi memur arkadaşlardan birine Ateş Aslanın nerde olduğunu sordum. Baya bi uğraştıktan sonra nihayet onu kısa bi süreliğine görmek için izin ala bilmiştim. Onu nezarethanede tutuyorlardı. İçeri girdiğimde hemen bi köşede oturan Ateşi gördüm. Oda beni görür görmez ayağa kalktı.

Onu görünce küçük bi çocuk gibi gözlerim dolmuştu. Bu günün ağırlığını ve stresini zaten nasılsa atıcaktım. O an şimdiydi sanırım. Hani bişey olurda tüm gün dayanıp sevdiğiniz birini görünce artık hıçkıra hıçkıra ağlamak istersiniz ya bende de aynısı olmuştu.

"Ateş-" hemen yanına gidip elini tutmuştum.Neden burada olduğu hakkında hiç bir fikrim yoktu.

"Korkma güzel kardeşim." ne zaman ben ağlasam onunda morali bozulurdu. "Sakin ol hadi, burdan çıkıcam. İyi olmana çok sevindim. Silah seslerini duyunca çok korkmuştum başına bişey gelir diye."

Hemen kafamı kaldırıp ona baktım. "Ateş sahi sen neden buradasın?"

Derin bi nefes verip kafasını yukarı kaldırdı. Biraz öyle bekledikten sonra nihayet tekrar bana bakıp cevap verdi-"Güzelim, bu biraz uzun hikaye aslında. Çok kalmaz çıkarım zaten buradan."

Kaşlarımı çatıp ona baktım. Bu bi cevap deyildi sonuçta. Neden beni geçiştiriyorduki. Neden burada olduğunu bilmeye hakkım vardı.

"Bak canım odamda asla açmana izin vermediğim dolabım varya hani? -" evet böyle bi dolabı vardı. Açmama da hiç izin vermemişti gerçekten. Bi keresinde merak edip açmak istemiştim ama kilitliydi zaten. Onaylar gibi kafamı salladığımda sözüne devam etti.

"O dolabın anahtarı mutfaktaki kaşıklar olan çekmecenin arkasında. Alıp çekmeceyi açman lazım. İçinden bi fleşkart (doğru yazdığımdan emin deilim) çıkıcak. Onu alıp daha güvenilir bi yere saklamalısın. Ve sakın kimseye verme tamammı. Nolursa olsun."

Buda neydi böle. Bi polisiye dizisinin içine falanmı düşmüştüm ben? Ateş ne saklıyordu benden. Doğru dürüst bi açıklama bile yapmamıştı hemde.

Tam ona bu hakta soru sorucaktımki nezaretçi memurlardan biri gelip" Vakit doldu. Artık çıkmalısınız" diyince sözüm ağzımda kalmıştı. Her ne kadar istemesemde vedalaşıp çıkmış ve Ateşe yarın yine geleceğimi de söylemiştim.

Ben eve vardığımda neredeyse sabah oluyordu. Ve ben hiç uyuyamamıştım. Hızla duşa girip temizlendikten sonra okul için hazırlanmaya başladım. Yoksa okula geç kalıcaktım ve bu gün sınavım vardı.

Apar topar dışarı çıkıp kapıyı kapattım. Arkamı döndüğümde karşımda gördüğüm adamla ağzım açık kalmıştı. Bu gelen dün geceki maskeli adamdı. Sırtını arkaya yaslamış yine o soğuk bakışını takınarak bana bakıyordu.

"Sanırım Ateş hakkında konuşmamız gerek Beria"

                             ... 

(biraz kısa olmuş ola bilir yarınki olimpiyatı atlatır-atlatmaz daha uzun atıcam. Seviliyosunuz😘)