Baskıcı ailem

(Okumayanlar için ilk bolumu yeniden yazdım😘)

Saat kaçtı bilmiyorum ama uyandığımda hala kemiklerim sızlıyordu. Dün gece sınıf arkadaşımın doğum gününden geç geldiğim için babamdan dayak yemiştim. Ve annem bu sefer babamın haklı olduğunu söylemişti. Bunu söylemesine bakmayarak babam bana vurduğunda önüne geçmiş, beni korumuştu. Ama zaten nafile. İkisininde beni sevmediyini qayet iyi biliyordum. Oda bana az çektirmemişti.

Asla kendi başıma karar alamazdım. Özellikle beni başkalarıya kıyaslayıp, sanki sevdiğim herşeyden soğutmaya çalışıyorlardı. Hep birileriyle kıyaslanmak gerçekten çok kötü bi histi. İnsan kendini daha ne kadar değersiz hissede bilirdiki. Çok iyi hatirliyorum. 12-ci yaş doğum günümde kimse umursamamıştı. Babam doğum günüm olduğunu bile bilmiyordu. Annemse babamın doğum gunlerini sevmediğini söyleyip, hiç bişey yokmuş gibi davranmıştı. En sonunda dayanamayıp bunu dile getirdiğimdeyse karşılığında dayak yemiştim. Oysaki sınıf arkadaşlarım doğum gunlerinde parti verir, pasta keser, çok güzel hediyeler alırlardı. En önemlisiyse onların babaları onlara bunun için kızmıyor, dayak atmıyordu. Artık alışmıştım. Duyqusuz birisi olmuştum. Ama dün gece yediğim dayak son olucaktı. Çünki evden kaçıcaktım. Herşey çok ani olmyştu aslında. Okuduğum bi kitaptan dolayı almıştım bu kararı. Kız da aynı benim gibi kötü bi hayat yaşıyordu ama evden kaçıp kendine yeni bi yuva inşa etmeyi başarmıştı. Bende başara bilirdim. Tabii bu yaşta kalıcak bi yer bulmak kolay değildi. Ama neyseki tek ve en iyi arkadaşım Ateş bana yardım edicekti. Okulda ondan başka hiç arkadaşım yoktu. Herkes benden çekinirdi. Bende herkese soğuk davranırdım zaten. Ama Ateş soğuk yapmama bile aldırmadan hep yanımda olmuştu. Kendisi bende sadece 1 yaş büyüktü. Ama tam bi bilgisayar uzmanıydı. Kafası çok iyi çalışırdı. Ne yazıkki yasa dışı işlerle ilgilenmek zorunda kalmıştı. Onu asla suçlamıyordum bunun için. Babası şehit düştüğünden beri annesi çok kötü hastalığa yakalanmıştı. Annesin ilaç masrafları, kira, faturalar, yemek ihtiyaçları derken her şey onun omzuna yüklenmişti. İlk başka kesin bir dille yardımını geri çevirmiştim. Ama başka çaremde yoktu. Çalışıp ona da yardım etmem konusunda anlaştıktan sonra, hiç içime sinmese bile onlarda bi sureliğine kalmaya karar vermiştim...

Ayağa kalkıp kanepenin uzerindeki telefonu aldım. Ekranı kırılmıştı ama hala iş görürdü. Saat 05:45 gösteriyordu. Ateş beni saat 06:00 da alıcaktı. Hemen hazırlanmam gerekiyordu. Dün akşamdan hazırlayıp yatağımın altına sakladığım valizimi çıkardım. Zaten pek bi eşyam olmadığı için çok ağırda değildi. Üstümede tamamen siyah olan eşofman, sweetshirt ve ceketimi giydikten sonra saçımı arkada topuz yapıp şapkamı koydum. Botlarımı ayağıma geçirip son bi kez aynadan kendime baktım. Gözüm hafif morarmıştı ama kapatmak istemiyordum. Çok acınası gözüküyordum. Bu evde hiç iyi anım yoktu zaten. O yüzden hiç oyalanmadan çantamıda alıp 1 kat olan evimizin penceresinden aşağı atladım.

(yazılım hataları varsa özür dilerim, aceleyle yazıldıda🙃)