1 yıl sonra

Her şey o kadar değişmiştiki. Nerden başlasam bilemiyorum bile. Bu 1 yıl içerisinde çok fazla şey yaşanmıştı. Ve bu 1 yılda beni hem çok sevindiren, hemde çok üzen iki olay gerçekleşmişti. Beni mutlu eden şey ailemi o günden sonra hiç görmemiş olmamdı. Ben Ateşe taşındıktan 3 ay sonra annemle babam da apar-topar taşınıp kimsenin haberi olmadan gitmişlerdi. Nerde oldukları ve neden gittikleri hakkında hiç bi fikrim yoktu. Ama o kadarıyla da ilgilenmemiştim açıkcası.

Onların taşındığını duyunca işe daha rahat gidip gelmeye başlamıştım. Okulu da kesinlikle hiç aksatmamaya çalışıyordum. Her şey tam yoluna girdi, düzeldi derken çok kötü bi şey olmuştu. Ateş 1 haftalığına ortadan kaybolmuş, bana da bu 1 haftada Ayşegül teyzeye göz kulak olmamı söylemişti. Ateş gittikten 5 gün sonra Ayşegül abla çok kötü rahatsızlandı ve acil ameliyata alındı.

Ateşi kaç kere aramama rağmen ulaşamıyordum. Ve o gün kendimi öldürmek istemiştim. Doktor geç geldiyimizi söylemişti. Eyer en fazla 30 dk daha önce gelmiş olsaydık her şey çok farklı ola bilirdi.

Evet Ayşegül abla hayatını kaybetmişti. Ve hepsi benim yüzümdendi. Eve biraz daha erken gelseydim onu kurtara bilirlermiş...

Ateş eve geldiğinde hiç birsey den haberi yoktu. Naparsam yapayım, kaç kere arasam bile ona ulaşamamıştım. Ve Ateş annesinin ölümünden tam 2 gün sonra eve gelmişti. O günü çok iyi hatırlıyorum. Keşke bu lanet kafam herşeyi unuta bildiği gibi bu anıyı da unutsa. Ama olmuyordu işte. O günü asla unitmicaktım. Ateşin annesiyle son bir kez vedalaşmak isticeğini düşünerek Ayşegül ablanın cenaze işlemini ertelemiştik. Belkide bu kadar tutmak günahtı ama onu morqda tutmaya karar vermiştik...

Bu olaylardan baya geçmişti. Ateş çok duyqusuz ve kavqacı birine dönüşmüştü.Sürekli içki içip duruyordu. Ve hackerlik bu kadar kazandırıyormu yoksa benimi kazıklıyordu bilmiyorum ama kazandığı paralar beni çok şaşırtıyordu. .Kendine pahalı bi araba bile almıştı. Zaten atılmasına ramak kalmıştı. O yüzden okulu tamamen bırakmıştı. Bense okula devam ediyordum. Daha 1 senem vardı. Ateş artık çalışmama gerek kalmadığını ve bu paranın ikimizede yeteceğini söylese de ben onun verdiği parayı kabul etmemiştim. Nede olsa bunu bana borçlu değildi. Zaten onun evinde kalıyordum. Ve hala ona söyleyemediğim bir şey vardı. Ayşegül abla gerçekten benim yüzümden ölmüştü. Ateş tam olarak her şeyi bilmiyordu. O gün işten çıktıktan sonra direk eve gelmem gerekiyordu. Ama iş arkadaşlarım başka bi restorana yemek yemeye gidince bende bi gün olsun yaşıtlarımla takılmanın nasıl hissettirdiyini merak etmiş, onlarla gitmişdim. Ve bu belkide hayatımın en büyük hatası olmuştu...

'Günümüz'

"Ateş ben çıkıyorum" kapıdan Ateşe seslendiğimde oda üstüne takım elbise giymiş saçını düzeltiyordu. "Gelmek istemediğine eminmisin?"

Bu gün hiç havamda diyildim. O yüzden kafamı dağıtmak için iş arkadaşım Naz'ın teklifini kabul etmiş bar'a gitmeye karar vermiştim. Ateşe de teklif etmiştim aslında ama o başka bi yere gidiceğini söylemişti. İlk başta bi kızla falan buluşucak sanmış, ona laf sokmaya çalışmıştım. Ama kızqın bi sesle

"Saçmalama Beria hayatıma bi kadın alamicak kadar meşqulum. Ve biliyosun olurda bi gün bi kızla buluşacak olsam bundan ilk senin haberin olurdu" demişti. Bu beni çok mutlu hissettirmişti ama hala nereye gidiceğini söylememişti. O söylemediği sürecede üstüne gitmemiş bi soru sormamıştım.

" O zaman sana iyi geceler Ateş bey. Beni bekleme" diye gülümseyerek elimle ona ufak bi öpücük yolladım. Kapıdan çıktığımda arkamdan "Kendine dikkat et" dediyini duydum.

Naz'la barın önünde buluşacaktık. Bi kaç dakika sonra bar'a ulaşmıştım. Kapının ağzında durmuş Naz beni görür görmez koşa koşa yanıma geldi.

"Kızım bu ne güzellik. Yakıyosun resmen." Gülerek koluma girdi ve birlikte barın kapısından içeri girdik...

( EVET. Fraqman bu kadardı. Gerçek hikaye bundan sonra başlicak.🙃)