30-Final

Aşk, böylesine kudretli ki, cana can verecek kadar…

Aşkı küçükken okuduğum romanlarda, izlediğim dizi ve filmlerden ibaret sanardım. Halbuki aşk, ansızın gelen ve ruhu iyileştiren duyguymuş.

Sevildim; ailem, arkadaşlarım ve nicesi sayesinde ancak gerçek aşkı, sadece onda buldum.

Yaşım küçüktü, ruhum aç ve deneyimsizdi.

Başlarda nefret ettiğim çocuk, şimdi yanımda böylesine hayat veren bir konumda.

Sahnedeydim.

Onunla tanışmama vesile olmuş, sesimi canlı canlı dinleyecek olması, heyecanıma heyecan katarken gözlerim tek bir noktada kalmıştı. Onun yeşillerinde..

Ona söylediğim ilk şarkıyı, canlı canlı söyleme fırsatı bulmuştum.

O mesajı yanlışlıkla değil, bile isteğe yollamıştım.

BAĞZILARI-KALBİMİ HECELERE BÖLSENDE

Kalbimi gecelere bölende o olmuştu, toparlayan ve eskisinden daha sağlam yapanda.

Gözlerimi yumdum.

Ben böyleyim ama hala deliyim
Sen içimde yarım kalmış
Tüm günahların ilkisin
Belki de günah güzel
Sen günahtan güzel
Kalbimi hecelere bölsen de
Bırak artık gideyim…

O günahtan bile güzeldi, iyikim olacak kadar özeldi…

Alkışlar eşliğinde selamımı da vererek arkaya geçtim. Piyano turnemde ki gibi ailem buraya giremezdi, çünkü şarkı yarışmasını kazanan kişi sahneye davet edilecekti.

Heyecanıma engel olamıyorum. Burada yalnız başıma oturuyorum ama duvarın öteki tarafında beni gururla bekleyenlerin olduğunu biliyorum.

Dakikalar nasıl geçti bilmiyorum ama son kişi de şarkısını söyleyim arka kulise gelmişti. Şimdi sadece birinciyi duymak vardı…

Bulut’un benim için almış olduğu bilekliği sıkıca tutmuştum. Bulut ve Melodi.

”Evet sayın seyirciler, jürilerimiz kararlarını bana bildirdiler ve bunu size sunmak benim vazifem.” Düşüp bayılacaktım şimdi.

“Evetttttt, KAZANAN YARIŞMACIMIZ MELODİ AKMANNNNN” Ben mi?

Hızla sahneye çıkıp alkışların eşliğinde nota şeklinde ki ödülümü aldım. Bulut ayakta durmuş gürültü gözlerle beni izliyordu, gözleri parıldıyordu ve ben bu mesafeden onun gözlerini görecek kadar aşıktım.

”Öncelikle teşekkür ederim.” diye söze başladım. Ödülümü sıkı sıkı tutmuş az önce bağıra çağıra şarkı söylediğim mikrofonun önünde konuşmamı yapıyordum. “Bu ödülü bana laik gören herkese, bana destek veren ve iyikim dediğim herkese…”

🎼

“Bak işte babacığım, annem o gün böyle ödülünü almıştı.” dedi Bulut Baran Barlas…

“Baban da beni ayakta alkışlıyordu anneciğim.” dedi Melodi Akman Barlas…

“Baba uyumadan önce bana Bulut ve Mel, masalını tekrar anlatır mısın?”

”Daha kaç kez anlatacağım babacığım?”

“Noluuurrr baba, ama en başından anlat olur mu… Annemin seni nasıl kendine aşık ettiği andan beri.” Masal, Bulut ve Mel’in masalı. İki liseli gencin, aşkın ve sonsuzluğun masalı.

Kaç yıl geçmişti bilmiyorum ama, onu hâlâ ilk günkü kadar seviyorum.

”Bir gün, sesi çok güzel olan biri ona daha önce zorbalık yapmış birine şarkı söylediği ses kaydını atmış ve masalımız böyle başlamış…”

Unutma sevgili okurum, hayat acımasız ve yalandan ibaret. Ancak sen inancını sürdür, aşkı, dostluğu ve başarıyı arzula…

Kızlar, bitti…

Final…

Bu masalın sonu aslında hiç gelmemiş çünkü hep ölümsüz olarak kalmış…

Bu yolda benimle olan, herkeseeee çok teşekür ederim🥹❤️ Melodi ve Bulut, hayatıma hoş geldiniz…