"Sen nasıl bir insansın ya?!" Diye bağırdım. "Böyle biriyim, çünkü sen kibarlıktan anlamıyorsun." Kendimi tutamadım ve yüzüne tükürdüm. Gözlerini kapatıp açtı ve ensemi bırakıp, polisler gelmeden önce üzerime zorla giydirdiği boğazlı krem rengi kazağın eteklerini tuttu. Başımı iki yana salladım ama tek bir saniye bile izin vermeden kazağın eteklerini yukarıya çekip üzerimden çıkardı. Şimdi sütyenle kalmıştım ve göğsüm körük gibi inip kalkıyordu. "Karşı geldikçe zarar gören sen olacaksın, bu gece olanlar sana bir ders olsun. Bir daha böyle rezil etmeye kalkma kendini!" Eğilip hemen yerdeki kazağı aldım ve göğsümün üzerine bastırdım. "Sen ne terbiyesiz, ahlaksız, insafsız bir adamsın ya? Hiç mi acıman yok? Ne dediysen yaptım işte! Yeter artık bitsin bu zulüm, öldüreceksen de öldür artık! Korkmuyorum!" Bir anda üzerime gelince geriye çekilip, tekrar merdivenlerin kenarına yaslandım. Yüzüme eğilip, ellerimle sıkı sıkıya kendime bastırdığım kazağı tutup çekti. Vermemek için direndim, sonunda o kazandı ve kazak yeniden yeri boyladı. Ellerimi göğsümde çaprazlayıp kendime etten kemikten bir kalkan yaptım. Bu bir çocuğun kendini korumak için yaptığı kalkan gibiydi ve maalesef hiçbir işe yaramadı. Nefesi kulağıma döküldü. "Korkmuyorum diyorsun ama hareketlerin buna zıt. Farkındasın değil mi? İstesem her şeyi yapabilecek güce sahipken seni yaşattığımın farkındasın, şikâyet etmeyi bırak ve yaşadığına şükret." Sanki lütuf eder gibiydi. "Ben seni kurtarmaya çalışırken, sen ikimizi de bitirmeye çalışıyorsun." Gözlerimi yenilginin öfkesiyle kapadım. Yanaklarımdan süzülüp göğüslerime dökülen damlaları tutmaya çalışmıyordum artık. Gözlerimi açıp öfkeli gözlerine baktım. Eğilip kolunun altından geçtim ve hızlı adımlarla salona doğru gittim.

Patron: Yanımdayken böyle konuşamıyordun, uzaklaşınca sana bi` cesaret geliyor galiba. Ben: Diyelim ki, yanında seninle böyle konuştum. Deli gibi kızdırdım, hiç sevmediğin şeyleri yaptım, kötü sözler söyledim. Ne yaparsın? Patron: Kendini ... bulursun. Gözlerim kocaman açıldı, hatta bacaklarım istemsizce titredi ve başımı kaldırıp dehşet içinde ona baktım. O ise telefonunu kenara bırakıp, gözlerimin içine bakarak gömleğinin düğmelerini birer birer çözmeye başladı...

Dudakları çeneme, oradan da boynuma inerken, gözlerim kapandı. Boynumu karış karış gezen dudakları gerginliğimi anlamış gibi durdu ve tekrar dudaklarıma kadar tırmandı. Dudaklarıma sıkı bir öpücük kondurup geri çekildiğinde gözlerimi açtım ve yemyeşil gözlerine odaklandım. Gözlerimin içine sert bir ifadeyle bakarken, "Seni bir ay sonra öldüreceğim..." dedi. "15 Aralık senin ölüm günün olacak..." Kaşlarımı çatarak ona şaşkın şekilde bakarken, sesli şekilde yutkundu ve bakışlarını yüzümde gezdirdi. "Son bir ayının tadını çıkar..." Diye fısıldadı. Gözlerini sıkıca kapatıp, açtığında, gözlerim dolarken gülümsedim ve onu başımla onayladım. Az sonra gözlerini kapadı ve yavaşça dudaklarıma yaklaştı. Dudakları dudaklarıma dokunduğunda gözlerim kapandı ve göz pınarlarımdan süzülen damlalar şakaklarıma kısaca dokunarak saç diplerime karıştı. Bileklerim soğuk parmaklarının arasındayken, yine nabzımı ölçüyordu. Öyleyse onu ne kadar istediğimi, ve bana dokunduğunda kalbimin ne kadar hızlandığını anlayabiliyordu. Dudakları tekrar boynuma ulaştı. Parmaklarım gömleğinin düğmelerine gitti ve yavaşça çözmeye başladım. Bornozun kemerini açtığını hissettiğimde, tüm vücudum ürperdi. Tenime yayılan alevler, korku ve isteğin karışımından ibaretti. Bornoz bedenimden sıyrılırken, üzerindeki gömleği omuzlarından sıyırdım ve o yarı çıplak kalırken, ben tüm çıplaklığımla karşısındaydım...

"Askerlerin libidosu zirve olur derler, doğru mu Yüzbaşı`m?" "Doğru, göstermemi ister misin?" Hayat kurtarmaya yemin etmiş bir kadın.Ölümle barış yapmış bir adam.Ve sınırın tam ortasında, sessizlikle başlayan bir savaş...Dr. Zeynep Arslan, savaş alanlarında nice canı hayata döndürmüş, görev aşkıyla yaşayan güçlü bir travma cerrahıdır. Yıllardır cephe gerisinde can kurtarırken, kendi yaralarını hep sessizce taşımıştır.Ama bir gece, bir sedyede gelen adam her şeyi değiştirir.Yüzbaşı Kaya Erel, birliği için canını vermekten çekinmeyen, duvarları yüksek, geçmişi kanla yazılmış bir komutandır. Bir operasyon sırasında ağır yaralanır. Kalbi durur.Ve onu hayata döndürmek için sadece bir kadının elleri vardır.Zeynep, yaşamla ölüm arasında sıkışmış bu adamı geri getirmek isterken, farkında olmadan kendi iç savaşının da fitilini ateşler.Çünkü her kalbin kurtulmak istediği bir sessizliği vardır.Ama bazı kalpler, sadece doğru kişi bastığında yeniden atar..."Sıfır Nabız", aşkın, travmanın, inancın ve yeniden doğuşun hikâyesi.Silah seslerinin sustuğu yerde, iki kalp konuşmayı öğrenebilecek mi?Ve Zeynep, sadece bir adamın hayatını mı kurtarıyor, yoksa kendi kalbini mi?"

Eski tim komutanı ve şimdi Türkiye`nin en büyük güvenlik şirketinin patronu olan Vâris Karan. Annesiyle yaşayan, idealist, müdür yardımcısı Tuğba Yıldırım. Para düşkünü, hırslı ve azimli, biraz da kafadan çatlak, Tuğba Yıldırım, askerlik eğitimi alırken kovulmuş, ay sonunu getirmek ve kredileri ödemek için, girdiği şirkette çalışmakta ve bu durumdan bıkmaktadır. Annesinin ısrarları üzerine zam istemek için patronu Vâris Karan`a giden Tuğba, beklenmedik bir anda bir teklifle karşılaşır. Gizemli patronu onunla evlenmek istiyordur ama bu evlilik Tuğba`nın hayallerini süsleyecek bir evlilik olmayacaktır...