9 bölüm

Sabah baş ağrısı karın ağrısı ile uydim bugün ayın kaçı diye baktım 21 yani benim özel günmdu şimdi ne yapcam ben direk banyoya giyip dolaplara baktım Pet buluca gülümsedim ilk duşa girdim sıcak su iyi gelir sonra duştan çıkıp üstümü giydim

Banyodaki işimi hal edip yatağa geri yatım bir kaç dk sonra kapi çaldı Leyla hanim geldi

Leyla Hanım: gökçe hadi kalk kahvaltı hazır

Gökçe: Leyla Hanım ben bugün gelmesem

Leyla Hanım; niye bir şeymi oldu hem seninin yanagin niye kızarmış

Gökçe: şey benim bugün özel günüm ondan karnım çok kötü ağrıyor

Leyla Hanım yanma geldi elini aklıma koydu

Leyla Hanım: kızım sen yanıyor sun hem sen dur ben bir poyarzi çağrışım

Gökçe: gerek yok dediğim gibi bugün benim özel günüm hep böyle oluyor

Leyla Hanım: eminmisin

Gökçe: evet ben iyim sadece biraz dinleneyim geçer

Leyla Hanım: tamam o zaman ben asği inip sana kahvaltı getirecem

Gökçe: ben şu an aç değilm

Leyla Hanım: ama kızım böyle olmaz kahvaltı yapman lazım

Gökçe: şimdi yemek yemek istemiyorum sonra yesem

Leyla Hanım: tamam kızım zorlamıycam biz kahvaltı yaptıktan sonra sana gtirecem ayar ateşin çıkarsa Poyrazı çağıracağız ama

Gökçe: ama

Leyla Hanım: aması yok Gökçe utanma o senin abin ve doktor biliyorsun demi

Evet anlamda başımı saldim Leyla Hanım gelip beni öptü sonra gitti bende uyumaya devam etim

Leyla Hanım azdan

O günde sonra kimse olay hakda konuşmadı bunu bize Ezgi hasan ve elif söyledi kendi anlatmak isterse anlatır demişti bizde her ne kadar merak etsekte susumuştuk şimdi kızım yukarıda hasta ama ben ne yapcam hiç bir şey bilmiyorum o kadar çocuk büytüm ama gökçe farklı o yaralı bir ceylan gibi kendine bir sığınak arıyor ki korunsun işte o sığınağın biz olması için elimden geleni yapcam aşği indiğimde

Kenan: gökçe nerde

Leyla : o hala uyuyor çok yorgun görmüyordu bende kıyamadım uyadirmaya

Kenan: hasta falan değil demi

Leyla: değil

Kenan: eminimisin Leyla

Leyla: tamam pes yalan söylemiyorum bugün gökcenin özel günü ve karnı ağlıyormuş birazda ateşi var

Poyraz: ben bir bakayım

Leyla; yok oğlum utanıyor bana bile çekinerek söyledi

Poyraz: anne ben doktorum biliyorsun demi

Leyla: bende dedim ama yok ikna olmuyor kahvaltı dan sonra ben ona bir şeyler hazırlar götürürüm ayar kötü olrsa seni ararım

Poyraz: tamam anne

Kenan: hazır Gökçe yokken sizin ile konuşalım

Kerim: ne konşcaksin baba

Kenan: Elif ve çocukları duydunuz o anlatmadan zorlamayın dedi ama ben yapamıyorum zoruma gidiyor ilk gediğde onu görmezden geldim ama şu an çok pişmanım bu yüzden kendimizi af etiremenin yolunu bulmamız lazım

Poyraz: haklısın baba ona haksızlık ettik ama nasıl olacak o baksan bizden çekiniyor ve daha önemlisi korkuyor

Polat: hepsi bizim suçumuz ayar güney ve Erdemin ona yakınlaşmasına izin verseydik şimdi en azdan yanida bir olurdu

Kerim: aynen ama şimdi ne yapacağız

Leyla: son pişmanlık fayda etmez

Kenan: haklısın ama bende Kenan sam Gökçe bu dünyadaki en mutlu kız olacak bundan sonra

Leyla: inşallah Kenan işllah neyse ben bir tepsiye bir kaç bir şey koyup yukarı götüreyim en iyisi hem bi bakyım

Tepsiye bir şeyler koyup yukarı gotudum Gökçe nin odasına gelce kapıyı yavaş açtım tepsiyi komedinin üstüne bıraktım sonra Gökçe bir şeyler sayılamaya başladı

Gökçe: vurma baba nolur vurma anne yardım et nolur baba söz birdaha geç gelmeyecem söz sınavdan 100 alcam ve buna benzer şeyler

Leyla bunları duyca kar oldu nasıl kıymış o adam kızma dedi Gökçeyi uydurmak için yaman yaklaştı

Leyla: kızım uyan hadi bak kabus görsün

Ama gökçe uymadı elini anlına koydu ateşi baya bir yüksekti hemen odadan çıktı

Leyla: Poyraz oğlum hemen buraya gel Gökçenin çok ateşi var diye bağdı

Ardan 1dk geçti Poyraz gedi

Poyraz: nodu anne neden bağdın Gökçeye ne oldu

Leyla; ateşi çok yüksek oğlum

Poyraz hemen içeri girdi

Poyraz anlatımı ile

Poyraz içeri girce kardeşinin yanına giti elini anlına koydu yüksekti Gökçeyi kucağına aldı aşği kataki hasta odasına götürdü bura onun hem calisam odası hemde birnevi revidi acil oldıği surece evde biri hasta olca burada bakardı Gökçeyi yavaşça sedye yatırdım serum taktım sonra da ilaç verim biraz sonra ateşi düşmeye başladı dışarı çıktım herkes kapıdayım

Leyla: oğlum Gökçe nesil oldu

Poyraz: iyi anne iyi ateşi düştü ilaç verdim yarına bir şeyi kalmaz

Leyla: çok şükür

Poyraz: anne benim çıkmam lazım siz ara ara bakın zaten serum çıkartmayı biliyorsun

Leyla: tamam oğlum sen çık ben halderim gerisini

Poyraz annesini öpüp çıktı aslında gitmek zordaydı bugün çok önemli bir amlyati vardı bir çocğa söz verdi onun kardeşini kurtaracatı

Leyla Hanım azdan

Poyraz gittikten sonra odaya girdim Gökçe hala uyuyor du ilk gidip ona kahvaltılık hazırladım sonra odaya girdi serum bitmişti serum yavaşça çıkardı oğlu ona göstermişti bunu sonra serum takılı olduğu yere pamuk koydu ve gokcenin uyanmasını bekledi

Gökçe nin azdan

Yavaşça gözümü açtım bura benim odam değildi sonra Leyla Hanım sesini duydum

Leyla Hanım: çok şükür uydanin kızım nasılsın

Gökçe: iyim nodu bana

Leyla Hanım: ateşi baya bir yüksekti odan buradasın Poyraz baktı sana

Gökçe: anladım

Leyla Hanım: tama o zaman şimdi şunları ye kendine gelirsin

Yemeyi denedim ama yiyemedim kolum ağrıyordu

Leyla Hanım: benim yedirmemi istermisin

Kafamı evet analmida saldım Leyla Hanım bana yavaşça yedirmeye başladı yemek bidicede

Leyla Hanım; sen uyu biraz daha dinlen zaten birazdan Erdem ve güney de gelir yanana sabah zorla herkesi gönderdim

Ona bakıp gülümsedim Leyla Hanım tepsi ile odadan çıktı bende düşmeye başladım o gün herşey gördüler ne den bir şey yokmuş gibi davranıyorlar bu beni bir yandan üzüyor bir yandanda mutlu ediyor neden galiba bunda Ezgi söyledi onu ve hasanı çok seviyorum iyki onları tanımışım böyle böyle uykuya teslim oldum

Birinin anlama dokunması sonucunda uydim kim diye baktım poyarzdi

Poyraz:korkma ateşine baktım düşmüş bu gece burda uyu ne olur olmaz

Gökçe;tamam

Gidip koltuğa oturdu bende ona bakmaya başladım en son

Poyraz: gökçe ben ben çok özür dilerim sana haksızlık etim af et hemen af ey demiyorum ama ne olur af et çok pişmanım

Gökçe:ben sizi nasil af ederim bilmiyorum kalbimi gösterdim buram çok ağrıyor benim bir suçum yokken bana suçluymuşum gibi davrandıniz

Poyraz: haklısın ne desen haklısın

Diyip basini tutu bende bir şey demdim uyumak için geri uzdım bir yandan düşünüyordum onları nasıl af edecem diye gerçi güney poyraz ve Erdem bana bir şey demid ama korumadıda neyse boş ver bunca zaman ben düşdüm birazda onlar düşünsün bu vicdansızlıkmı biliyorum ama onlar herseyi sonuna kadar hak ediyorlar hepsinden önemlisi bana açıyorlar bu benim canım çok ağrıyor böyle düşünerek uykuya daldım

evet arkadaşlar bir bölümün daha sonuna geldik nasil oldu sizce Gökçe ne yapcak bundan sonra onları af edecekmi yada Leyla Hanım anne deme zamanı geldimi yoksa daha erkenmi

oy verip yorum yapıp takip edermisiniz