33°Kabullen°

Hoşgeldiniz canlarımm

Kendiniz nasıl hissediyorsunuz diğer bölümden sonra ben baya bir ağladım.

Medya: Nilüfer- Son Arzum

Konuşacak halim yok ⛔Sınır 26 oy 22 yorum ve bunuda söylediğimize göre başlayalım.

Maya'nın Ağzından

Gözlerimi açtığımda nefes alınamayacak kadar ilaç kokuyordu, hastanedeydim. Koluma takılan serumla her şeyin rüya olmasını diledim.

Yanımda duran abime baktığımda yüzü ve gömleğin de hâlâ kanlar vardı.

Benim için muhtemelen daha muayene bile olmamıştı. Kanepenin üzerinde başını geriye atmış uyuyordu.

Kim bilir saat kaça kadar uyanık kalmıştı

Mourir peki

O ben hastanedeysem yanımdan ayrılmaz ki, benim yanı başımda oturur ben uyanana kadar gitmezdi. Nerede o?

Yaşıyordu, öldüğünü hissetmiyordum. Bana verdiği hiç bir sözü tutamadan gitmiş miydi?

Gözlerimden yaşlar süzülürken abim uyanmasın diye ses çıkarmamaya çalışıyordum.

Ölmedi sadece Mourir herkesi kandırmaya çalışıyor yine, bana söz verdi. Biz evlenecektik, çocuklarımız olucaktı.

Her tarafım ağrıyorken ben sadece kalbimin ağrısını düşünüyordum.

Mourir beni bırakmazdı.

Kurşunlar ikimiz için yağarken kendini bana siper etmişti.

"Sen benim en değerlimsin sen benim kalbimsin" demişti en son, çoğu zaman bana kalbim derdi.

Telefonunda kalbim diye kayıtlıydım.

Ağlamam şiddetlenirken abim gözlerini aniden açıp doğruldu. "Mayam" dedi titrek sesle "Hadi çağırın gelsin artık, çok özledim" hıçkıra hıçkıra söylediğim şeyle abim benim yatağıma oturup sıkıca bana sarıldı.

"Yapma bunu kendine be gülüm"

Hâlâ gülüm diyor ve bu beni gülümsetmeye yetiyor.

-Burak nereye götürdü onu?

-Morg'a götürdüler. Akşama doğru gömücekler

Hayır, hayır bu olmuş olamaz.

Ben onu kaybettim. Yaşamıyor, benim yüzümden hayatını kaybetti. Kendini bana siper etmese belkide yaşayacaktı.

"Benim yüzümden, benim yüzümden oldu. Hastaneye yetiştiremedim. " Kolumda ki serumu çıkarıp ayağa kalkmaya çalışırken abim beni tutmuş "Docteur, viens ici (Doktor, buraya gelin)" diye bağırdığında içeriye giren birkaç hemşire direkt bana yöneldi.

"Abi bırak onu görmem lazım o yaşıyor başkasını gömüceksiniz" diye bağırırken hemşirelerden biri koluma iğneyi sapladı.

Gözlerim kapanmadan abimden kurtulup kapıya koştum.

Başım dönmeye başladı ama koşmaya devam ettim.

Burak koridorda benim odama doğru gelirken ben onu görünce ters yöne ilerledim.

Her tarafım aniden uyuştu yere düştüğümde "Bırakın onu göreyim" demiştim.

🌺🌺🌺

"Mayam seni çok seviyorum bunu biliyorsun ama yapma bunu kendine, güçlü durmaya çalış, ölüm bir son değil"

Mourir gözlerime bakıp bunları söylerken ona doğru koştum. "Söz vermiştin beni bırakmayacaktın."

"Seni bırakmadım her zaman beni yanında hissedeceksin zaten ama ağlama, o güzel gözlerinden göz ya şu dökülmesin" arkadan çıkan beyaz ışığa doğru yürümeye başladı.

Ardından daha hızlı koşmaya başladığımda sertçe bana dönüp yaklaştı. Ben yere düşerken önümde eğildi. Parmağımdaki yüzüğü gösterdi. "O sende olduğu sürece seninle olucam güzelim. " az önce koştuğum karanlık tarafı gösterip "Sen oraya aitsin oraya git yoksa beni bir daha asla göremezsin"

Ona dokundum

Sıkıca sarıldım. "Beni de kendinle götür"

"Maya git buradan"

"Diğerleri bana inanmıyor, senin yaşadığını biliyorum. "

"Maya ben öldüm ve sen diğer tarafa aitsin. "

Ayağa kalkıp benden uzaklaşırken ağlayamadım benden sonra isteği olarak ağlamamak oldu. Bir daha ağlamamaya çalışıcaktım, gidemedim arkasından gitmeye korktum.

"Maya" gelen sesle karanlığa baktım. Kimse yoktu ama ayaklarım beni oraya götürdü..

Gözlerim açıldığında hâlâ hastane odasındaydım. Abim pencerenin önünde sigarasını içerken Burak telefonuyla ilgileniyordu.

Serumu çıkarıp ayağa kalktığımda ikiside bana baktı telaşlı halleriyle "Biliyorum artık geri gelmeyecek ama bari mezarına gitmeme izin verin. " dediğimde Burak onay için abime baktığında abim kafasını olumsuz anlamda salladı.

"Bu gece gece gidemezsin. Yarın da Türkiye'ye geri dönüyoruz."

Ayağa kalktığımda abim sigarasını dışarı fırlatıp bana döndü. "Bırak , bir kere görmem gerekiyor. Lütfen bırak abi, bir türlü inanamıyorum öldüğüne" ağlamak istiyordum ama Mourir istemiyordu ağlamamı, yapamam. Ağlayamam.

Abim Burak'a bakıp kafasını salladığında Burak "Ben gitmek istemiyorum. Kardeşim dediğim adamın mezarına gidemem. "

"Kes sesini, sana ihtiyacım yok ben tekte giderim" diye bağırdığımda Burak ayağa kalkıp hızla dışarı çıktı.

Bende dolaba yönelip kıyafetlerimi aldığımda abim pencereden dışarı bakarken "Clara hamileydi. Ben baba olucaktım. " dedi kasvetli bir ses tonuyla, ben duyduğum cümleyle ona dönerken o hâlâ dışarıyı seyrediyordu .

"Öldü mü? " diye bildim sadece "Komada ne zaman uyanır, ya da uyanır mı bilmiyorum ama bebeğim ölmüştür herhalde? "

Mourir öldü, sadece benim acım yok, belki de Burak'ın üzerine de fazla gitmiştim.

"Mourir beni bıraktı, Clara seni bırakmaz."

"Maya onlar kendi isteğiyle bizi bırakmıyorlar, çık artık bu kafadan, kendi kardeşimi istiyorum. Maya'yı istiyorum"

Abim çok basitmiş gibi söylüyordu ama bu kadar kolay değildi. Kendime gelmem çok zamanımı alıcaktı.

"Unutamıyorum. Bana kendini siper edip ölmesini unutamıyorum. "

"Unutmaktan başka çaren yok"

🌺🌺🌺

Burak arabayı kullanırken olabildiğince benle konuşmamaya çalışırken ben başımı pencereye yaslamış dışarı seyrediyordum.

Araba mezarlığın önünde durdığunda Burak arabadan inip pencereye yaslandı ve benim inmemi bekledi.

Mezarlık...

Mourir ölmüştü. Ben onun mezarına gelmiştim...

Burak önde ben arkada mezarların arasında ilerlerken içimde korku vardı.

Milyonlarca mezarın arasında şimdi sevdiğim adamın mezarıda vardı.

Burak bir mezarın önünde durduğunda ayaklarım daha ileriye gitmedi, gidemedi.

Burak mezarın önünde oturup dizlerini kendine çekip başını mermere bıraktı.

Mourir Ayaz

1997-2024

"Söz vermiştin, beni bırakmamaya yemin etmiştin. "

Ben bunları söylerken içimde kabaran ağlamayı, bastırıyordum.

"Seni bırakmadım. "

Gelen sesle kendimi geri attığımda Burak bana döndü.

Mezardan ses gelmişti.

"Maya ne oluyor"

Burak'a bakmadan mezara yaklaştım. "Ses geldi. Duydun mu? Mourir "seni bırakmadım" dedi. Burak duydun dimi"

Burak telaşla etrafa bakınıp "Delirmiş olamazsın dimi Maya"

Sesi ben tek mi duydum.

Bu imkansız ses gelmişti. Mourir'in sesiydi, ama mezardan geldi.

"Kalk gidiyoruz buraya gelmemiz hataydı. Gecenin karanlığında, delirmiş bir kızla, ruhların arasında kalamam. "

Burak ayağa kalkıp bana doğru bir adım attığında, arkamdan silahımı çıkarıp doğrulttum. "Hiçbir yere gelmiyorum. Kendin git"

"Maya indir şunu, delirtme beni"

"Burak git diyorum sana lan git" diye bağırırken havaya iki el ateş açtım.

"Şizofren misin lan"

"Git" diye bağırdım yine ama Burak tekrar mezarın yanına oturup "gitmiyorum lan, sık hadi"

Başımı Mourir yazan tarafa yaslayıp gözlerimi kapadım.

İçimi huzur kapladı. Sanki Mourir ölmemiş yanımdaymış gibi uyudum.

🌺🌺🌺

Gözlerimi açmamla Abimin bana sarılması bir oldu.

Mezarın başında her tarafım tutulmuşken Abim sevinç çığlıklarıyla beni boğuyordu.

"Baba oluyorum lan, kalkınnn"

Burak gözlerini yarım açmışken "Sikerim babalığını, uykudan böyle mi kaldırılır. " diye çığlık attı.

Ne Babası

Bebek kimden diye düşünürken abim milyon tane sevgilisi gözümün önünden kaydı.

Sendeleyerek ayağa kalktığımda abim bana sarılıp etrafında döndürmeye başladı.

"Çok güzel bir duygu lan bu" deyip beni bırakınca yere çakıldım.

"Hala oluyorsun gerizekalı kalkk"

Ben ve Hala olmak.

Çocuk umarım bana benzemez bee

"Yine kimi sikip hamile bırak-" Burak'ın lafını bölen abimin suratına yumruk atmış olmasıydı.

"Büşra hamile-" bu sefer abimin lafını benim tokadım bölmüştü.

Elinin tersiyle kafama vurup "Lafımı bitireydim. Büşra hamile olacak değil ya diyecektim Gerizekalı, ben sana boşuna gerizekalı demiyorum ki"

Burak abimin yanağından öpüp "Hayırlı olsun birtanem" deyip kahkahlarla gülmeye başladı.

"Burak" abimin uyarıcı ses tonuyla Burak sustu ve ikiside bana baktı.

"Bana niye bakıyorsunuz. Ben mi doğuracağım bebeği"

İkiside aynı anda kafam vurunca yine yere düştüm.

Gözlerim mezar taşında ki Mourir ismine takılınca yerden hiç kalkmayıp elimi toprakta gezdirdim. "Mourir de Baba olmak istiyordu. Kendi babası gibi olmayacaktı. "

Etraf sessizleşirken, benim anne olamayacağım geldi aklıma, Mourir'den başkasıyla olamazdım.

İhanet edemezdim ki ben sevdiğim adama

"O zaten Baba olmuştu. O Meral'e de Baba olmuştu, Lucas'a da Baba olmuştu, daha yüzlercesine, bana bile Babamış gibi davrandı.

Emin ol o normal bir babadan çok daha iyi baktı bize"

"Gidelim burdan yoksa bende duygulanmak üzereyim"

Abim bunu söylerken konuyu dağıtmak için "Bebek kimden" diye bağırdım.

"Clara lan, Clara komadan uyanmış, bebekte gayet sağlıklıymış"

Cidden Hala mı olucam ben yani

🌺🌺🌺

Abim beni zorla da olsa Clara'nın yanına getirmişti, dünyanın en mutlu insandı şuanda bu kadar Baba olmak istediğini bilmiyordum açıkçası

Hakkediyor ama

Mourir eğer şuanda yaşasaydı "bende Baba olmak istiyorum odamıza çıkalım mı" diye darlamaya başlardı.

Benim sevgilim ölmeyi hakketmiyordu.

Kapının önünde diz çöküp oturduğumda gözlerim kendiliğinden kapandı.

"Mayaa" ismim söylendiği anda gözlerimi açtım. Mourir'in sesi gelmişti.

"Mayam" ses yine geldiğinde ayağa kalkıp etrafta Mourir'i aramaya başladım.

"Mourir" diye bağırdığımda insanlar bana garip garip bakarken ben koridorun sonuna koşmaya başladım, ses oradan geliyordu.

"Maya yanıma gel" ses bu sefer ters yönden gelmişti.

Koridor boşalırken ses gelmeye devam ediyordu.

Kulaklarımı kapatıp duvar dibine oturduğumda ses yankılı halde devam etti.

Mourir yaşıyordu ya da...

Ben deliriyordum.

Burak bana doğru geldiğinde yüzünde korktuğunu belli eden bir ifadeyle "Maya iyi misin? " Burak konuşunca sesler kesildi.

Mourir gitti.

"Mourir'in sesini duyuyorum. Yardım et Burak, ses kesilmiyor. Beni yanına çağırıyor. "

Burak bana sarılırken "düşünmeyi bırak Maya, Mourir yok, öldü, kabullenmen gerekiyor, yoksa devam edicek sesler kabul et Maya, öldüğünü kabul et. "

Mourir ölmüş olamaz

O beni bırakmaz

İşler bir ya da iki bölüm sonra yoluna girer galiba...

Neysee kocaman öpüyorum sizi

Sınır geçilmeden bölüm gelmeyecek, yıldıza basmadan geçmeyinizzz