2̤̮3̤̮.̤̮B̤̮ö̤̮l̤̮ṳ̮̈m̤̮

Helluuu

Nasılsınız? Ben iyiyim.

Bu bölüm çok içime şimdi zaten okurken de anlayacaksınız.

SINIR: 30 OY/ 30 yorum

​​

Polisler evi ararken Deniz yanıma gelip "neden haber etmedin? " diye söylenmeye başladığımda evde köşeye fırlatılmış, devrilmiş tekerlekli sandalyeyi gördü.

"Seni buna ona mahkûm etti." deyip beni kollarına aldığında kurtulmak için bağırıp yumruklamama rağmen bırakmadı, bize bakan polislere de "sevgilim" diye açıklama yaptı.

"Yok öyle bir şey bırak lan beni" diye bağırdığımda dışarı çıkmıştık.

Dışarıda, içeride olan bir o kadar polis burada da vardı.

Ben kurtulmaya çalışırken gözüm bahçenin sonunda polis arabasında duran Barlas'a çarptı.

Doğrudan Deniz'e bakıyordu. Kaşları çatılmış, sinirden dişlerini sıktığı belli oluyordu.

"Deniz bırak beni, kendine gel." deyip tüm gücümle ittiğimde Deniz, Barlas'a kitlendiği için beni unutmuştu ve yere düşmeme sebep oldu.

"Özür dilerim dalgınlığıma geldi." deyip yanıma eğildiğinde geri geri ilerledim. Ellerimr bayan taşları temizlerken arkamızdan bir kargaşa sesi duyuldu.

O tarafa gördüğümde bize doğru koşan Barlas'ı son anda fark ettim ve geldiği an ilk yaptığı şey Deniz'in suratına tekmeyi basıp onu yere devirmek oldu.

Birkaç silah ona doğrultulmuşken kelepçeli ellerine rağmen Deniz'in üstüne geçti ellerini birleştirip suratına suratına vurmaya başladı.

Deniz ise neler olduğunu anlamadan yere serildiği için hiçbir tepki veremeden suratı kanlar içersinde kalmıştı.

"Barlas dur artık" ye bağırdığımda onu çekiştiriyordum ve polisler ona yetişince kendi isteğiyle kalkıp birkaç tekme de nereye geldiğine bakmadan yapıştırdı.

"Sana ilk gün dedim, kırarım ellerini. Ona dokunursan seni yaşatmam. Benim olana kimse dokunamaz." diye bağırırken polisler onu tekrar çekiştire çekiştire götürdüler.

Yüzünü elleriyle kapatan adama yaklaşıp iyi olup olmadığını kontrol etmek istedim ama Barlas 4 polis tarafından götürülmesine rağmen hâlâ bana dönüp bakarken onu tekrar sinir kriziyle buraya getirmek istemiyordum.

Yanımdan geçen kadın polis kalkmama yardım edip küçük adımlarla beni kendi arabasına bindirdi.

"Erkekler olgunlaşmazlar, onlar için endişelenme"

🎀🎀🎀

Barlas Erdem

​​​​​​30 Haziran

Ben Barlas Erdem.

Teknoloji Şirketlerim var, saygın bir iş adamı tarzım vardı.

Hayatımda ilk kez birine tam anlamıyla yakalandım. Ne yazık ki o kişi, polis değil. Ezgi’ydi.

Her şeyi anlatacağım.

Ama önce bilin: Bu bir aşk hikâyesi değil.

Bu, hırsızlığın nasıl bir sanata dönüştüğünün ve o sanatın nasıl kalbime saplandığının hikâyesi.

Ben hırsızlığı çalmadım, yönettim.

Planladım, kurdum, dağıttım, geliştirdim.

Telefonlar, kimlikler, hatıralar... değil. Sistem.

Ben bir sistem çaldım.

Ve sonunda sistem beni geri aldı.

Bu günlük o gün başladı.

Her şeyi buraya yazacağım.

Çünkü bu kez çaldıklarımı geri vermeyecektim ve bir daha asla benden bir şey çalınmasına izin vermeyecektim.

Kendimi anlatacağım.

Gelelim her yerde aranmama, ve bunca çaldığım şeye rağmen nasıl yakalanmadığıma: Çalınan her cihaz orada parçalara ayrıldı.

Ekranlar başka markalara gitti, bataryalar geri dönüşüme değil, doğrudan piyasaya.

Bazen bir ekran, üç defa satıldı.

Ben bir kere çaldım, sistem üç kere kazandı.

Kimse bana ‘suçlu’ diyemezdi çünkü elimde faturalar vardı, ben teknolojinin içerisindeydim ve en önemlisi kontrol bendeydi.

Ben karmaşanın CEO’suydum.

Ve insanlar satın aldıkları her yeni telefonla bana biraz daha para kazandırdı.

İşin komik tarafı?

En çok da güvenli görünen yerlerde çaldım.

İftar sofraları, yardım geceleri, düğün salonları.

İnsanların en çok inandığı anlarda ben en çok inşa ettim. Çaldığım her insanı tanıyordum; Alkolik, ahlkasız, karektersiz, sapık, dolandırıcı ve benzeri şeyleri yapanlardan çalıyordum.

​​​​​

Sistem buydu.

Ben çalmadım.

Sadece döngüyü yönettim.

Bir çete vardı. Kabul edilmeyenler, dışlananlar, sevilmeyen ve en önemlisi sokağın yetiştirdiği çocuklar.

Hepsine baktım, ailelerini çöplükten çıkardım, onlara değer verdim ve bana ihanet eden kimse çıkmadı.

​​​​​​Çünkü hepsi özgürlük istiyordu ve bunu sonuna kadar alıyorlardı.

İsimlerini veremem buna ne mürekkep yeterdi, ne de hafıza.

Kendi isimlerini bir Hırsız'ın günlüğünde görmek isteyeceklerini sanmıyordum.

Polisler gerçek kimliğimi öğrendi ama ilk defa insanlar bana karşılığını ödedi. Halk beni kucakladı, beni seviyorlardı.

Ben minettardılar.

Ayy valla yazmaktan yoruldum.

Wp kanalına attığım alıntı bir sonraki bölüm için geçerli.

Çok öpüyorum bayyy 💖