Umutlarını kaybetmek yıkım demekti. Ben onu kaybedemezdim. İkimizde müziğe uyarak dans ediyorduk, benimle dans ediyordu. Ben hiç bir işte yalnız bırakmıyordu. Biz birbirimiz için yaratılmıştık. Beraber bir ömür süreceğimde tek insandı. "İyi dans ediyorsun Yüzbaşı," dedim kendimi tutamayarak. "Öğreniyoruz senden bir şeyler Üsteğmen." dediğinde kocaman gülümsedim. Canın canım, canım canın... Fakat, mutluluğumuzu bozan bir şey oldu. Mutluluğum iki kurşunla elimden alınmıştı.

Canımı yakıyordular. Sanki koca bir hiçmişim gibi... Yokmuşum gibi, kalpsizmişim gibi. Cansızmışım gibi. Doğruya duygusuzdum ben, duygusuz! Gebermesi gereken biri. Anlamıyordular, bugüne kadar sadece bir kişi anlamıştı. Onlar neden anlamıyordu, anlamak istemiyordular. Onların umurunda değildi, ama benim canım yanıyordu. Söyledikleri cümleler hiç çıkmıyordu aklımdan. Beni ben olmaktan çıkarmıştılar. Ben eski halimi istiyordum. Neşeli, umut dolu, hep mutlu, sürekli gülen o kadını istiyordum. Geri getirebilir miydiler? Hayır...

Pamira bir zamanlar evinde çıkan yangın sonucu yaralanmıştı. Bu yangından sonra hayatından herkesi silmişti. Onu bile unutmuştu... Canım dediği insanı unutmuştu. Ama, yine de kimse ondan intikam almaya kalkışmamıştı. Bir kişi dışında... O Pamira`dan intikamını alacaktı, o yangında Pamira ile yanmıştı. Onu öylece terk etmişti sonrasında. İntikamını alacak, sonra ise hayata veda edecekti. Onların sonu buydu, en yakışanıydı.

Şiir kitabı, gel oku.