BİR GECE ANSIZIN KAYBEDEBİLİRMİŞİM

Travmalar oluşurken bize sormazlar

Ama en çok bizden götürürler.

Feyyaz nasıl yerde yüz üstü yatan kadının yanına gitti hatırlamıyordu. Hızla yerdeki kadının başını tutarak yerden kaldırdı. “Berfu!”

“Berfu bana bak.” Genç kadın sımsıkı kapattığı gözlerini gözyaşları arasında araladı. Feyyaz derin bir nefes verdi. “Bana bak beni duyuyor musun?”

Berfu başını usul usul salladı. “İyi misin bir şey oldu mu? Vuruldun mu?” bir taraftan da adının vücudunu kolaçan etmeye başladı. İyi gözüküyordu ama yerdeki kırmızılıklar neydi? Berfu hıçkırıklarının arasında konuşamıyordu bile. Olumsuz anlamda başını salladı. Feyyaz tekrar göz gezdirdi kenardaki cam kırıklarını görünce günlerdir sinirlerini bozan şerbet olduğunu anladı. Kendine çekip sarıldı. Eve gelene kadar aklını kaybedeceğini düşünmüştü. Hatta evin halini görünce tümden delirdiğini düşünmüştü ama neyse ki zamanında saklanmayı başarmıştı.

“Tamam geçti güzelim.” Berfu cevap vermeden ağlamaya devam ediyordu. Bir ara öleceğinden o kadar emindi ki hiçbir şey yapmadan sadece Allah’a dua etmişti bebeği için. Genç kadın kollarını adamın boynuna doladı. Sakinleşmeye çalışsa da hiç kolay değildi. Ölümle burun buruna gelmekten çok daha fazlası olmuş gibiydi. Feyyaz boynuna kollarını dolayan kadını rahatlatmak için saçlarını ve sırtını okşadı. Birkaç dakika sadece sarılmış ve öpmüştü. Ağlamayı bıraksa da iç çekmeleri ve hıçkırıkları da bitmemişti. Bir bardak su vermek için geriye çekildi ama sürahide kurşun yağmurundan nasibini almıştı. Bu şekilde evde oturmanın bir anlamı yoktu ayrıca arkası da gelebilirdi. O kadar silah sesine rağmen polis gelmemişse arkasından bir şey bekleyebilirdi. “Hadi kalk.”

“Nereye?” Kesik kesik aldığı nefesten kaynaklı olarak sesi çok çıkmamıştı ama hemen yanında olan adam duymuştu. “Burada kalmayalım seni buradan çıkartalım güvenli bir yere götüreyim olur mu?”

Berfu sesini çıkartmadan başını salladı. Feyyaz kadının yanından ayrılıp arkasını döndü. “Nereye gidiyorsun?”

“Üzerine ceket getireceğim bekle.” Genç kadın buna da bir şey demeyerek yerde oturmaya devam etti. Feyyaz dolabı açıp içindeki beyaz hırkayı alıp kapağını kapattı. Yerde oturmaya devam eden kadının yanına giderek hırkayı üzerine giydirdi. Ayağa kaldırdı. Ayağa kalkınca Berfu dengesini sağlayamamıştı. Yalpalayınca kocasına tutundu. Feyyaz yerdeki cam kırıklarını da görünce hemen kucakladı. Yavaşça evden çıkardı. Berfu evinin camlarının tüm indiğini gördü. O camlardan kaç kere dışarıda yağan karı izlemiş, havanın durumunu kontrol etmiş ya da bahçede dolaşan kocasını çağırmıştı. Saymamıştı hiç ama artık evin camdan duvarları artık yoktu.

Bahçeye inince etrafına bakındı. Fabrikaya gittiği adamların geldiğini fark etti. Cüneyt bir arabanın kapısını açtı. Feyyaz, genç kadını ön koltuğa oturdu. Kendisi de şoför koltuğuna oturdu. Cüneyt’e dönerek “Etrafı toplayın dikkatli olun geri gelebilirler.”

“Merak etmeyin ben buraları hallederim. Siz Berfu Hanım’la ilgilenin.” Feyyaz başını sallayarak kapıyı kapattı. Berfu kafasını arabanın koltuğuna yasladı. “Daha iyi misin? Hastaneye gidelim mi?”

“Hayır istemem.”

“Sancın falan var mı?”

“Biraz.”

“Doktoru arayım mı?”

“Kendimi kasmaktan olmuştur birazdan geçer.”

“Tamam.” Feyyaz ortağı olduğu bir otelin önüne çekti arabayı. Kimlik bile göstermeden kral suitine çıktılar. Berfu üzerindeki kirli kıyafetlere aldırmadan yatağın üzerine uzandı. Normalde kocasının buna izin vermeyeceğini biliyordu ama şimdi normal bir zaman değildi. Feyyaz yatağa uzanan kadının üzerini örttü. Şoku atlatamadığını biliyordu. Bu kıyafetlerle kalamazdı. Sabah kıyafet istemeliydi. Ev deyince aklına tekrar bir vukuat olup olmadığını merak etti. Eline telefonu alıp odadan çıkmaya karar verdi. Yatan karısını rahatsız etmek istemiyordu. Berfu açılan kapının sesini duyunca hemen arkasını döndü. Onu bırakıp gitmiyordu değil mi? Hele de böyle bir gecede... Canından olacağını zannetmişti ama neyse ki bir şey olmadan gelmişti. “Gidiyor musun?”

“Hayır güzelim kapının önündeyim evin durumu sorup hemen geleceğim.”

“Söz mü?”

“Söz. Birkaç dakikaya geliyorum sen uzan. Eğer sancın olursa hastaneye gidelim.”

“Tamam.” Feyyaz evi aramış bilgileri almış geri odaya dönmüştü. Berfu yatsa da çok da uyumuş sayılmamıştı. Sürekli hareket etmiş iç çekmeye devam etmişti. Hatta daldığı bir ara uykusunda ağlamıştı. Adam ise sabaha kadar uyumadan oturmuştu. Yatakta uzanıyordu bir eli başının altında diğer eli Berfu’nun sırtındaydı.

Sabaha kadar oturmuş içinde doğan intikam arzusunda Berfu’yu nasıl tehlikeye atmadan halledeceğini düşünüyordu. Sadece kendi evi değil Fatih ve Burak’ın evlerine de saldırmışlardı. İçlerinden birine bir şey olsa kadınlarına olduğu kadar üzülmeyeceğini bilecek kadar iyi tanıyordu adam. Burak ya da Fatih’e bir şey yapsa en fazla intikam alırdı ama Berfu’ya bir şey olsa kafayı yiyeceğini biliyordu. Diğerleri içinde geçerliydi bu konu. Diğerleri de otele gelmiş otelin balayı süitlerinde kalıyorlardı. Fatih bu gece kalp krizi geçirmemişse bir daha geçirmez diye düşündü. Seda çocukların yanında giderken kurşun kolunu sıyırmıştı. Berfu saat 7 gibi iyice dalmıştı. Yataktan kalkıp eve telefon etti. Kıyafet istedi. İkisi içinde lazımdı. Sadece ikisine değil diğerlerine de lazımdı. Ne de olsa hepsi aynı şekilde evi terk etmişti.

Kahvaltı saati yaklaşırken odaya söyledi. Hem karısının üstü iyi değildi hem de biraz tek başına kalıp başını dinlese çok iyi olurdu onun için. Sabaha kadar uyumamış olmanın verdiği bir sarhoşluk vardı üstünde. Kapı çalınırken ayaklanıp kapıyı açtı. Adam içeri girmek istese de izin vermeyerek tekerlekli masayı kendisi içeri taşıdı. Karısı hala uyuyordu. Kartı alıp odadan çıktı. O uyanana kadar dönmüş olurdu. Önce Cüneyt’i arayıp son durum güncellemesini aldı. Fabrika aylarca kapalı kalabilecek kadar yanmıştı ve toparlaması uzun sürecekti. Ağır yaralanan iki işçi hayatını kaybetmişti. Diğerlerinin durumu çok kötü değildi. Kendi hastanelerinde tedavi oluyordu hepsi. Kendisi istemişti. Derdi sorumluluk almak değildi ama o şekilde gözükmekti. Hem medyaya iyi gözükmek hem de ileride aralarından ona baş kaldırmaya çalışacak olanlar olursa diye öncesinde önlem almaktı. Korumalarında ise ölen yoktu. Ağır yaralanan bir kişi vardı o da yoğun bakımda yatıyordu. Diğerleri ise kısa süreli ameliyat olanlar dışında bazıları taburcu olmuştu bile. Evin durumu ise pek parlak değildi. Camların değişmesi en kısa sürede bir haftayı bulurdu. Sorun camların değişip değişmemesi değildi onun için sorun o eve karısını bırakıp gidebilir miydi artık? Sorunun cevabı fazlasıyla netti. Bırakamazdı ayrıca Berfu da kalamazdı. Başlarındaki bu belayı def etmenin bir yolunu bulmalıydı. Bu serüven en kısa zamanda tarihe karışmalıydı.

Yıllar önce olsa zevk alacağı bu savaş şimdi onu zora sürüklüyordu. En kısa yoldan halletmesi gerektiğini düşünüyordu. Belki de artık savaşmak için gerekli yaşı çoktan geçmişti. Evlenmişti birkaç aya baba da oluyordu. Bu tarz entrikalar ondan çok ailesini tehlikeye atıyordu. Belki de artık şekil değiştirmenin vakti gelmişti. Karısının bunu uzun süredir istediğini biliyordu. Son zamanlarda ise barda çalışıyor oluşuna kesinlikle sinir oluyordu ve birkaç kere de bunun için alttan laf sokmuştu. Anlaşılan yıllardır kaçtığı o hapishaneye kendini sokmalı ve ailesi için bunu göz ardı etmeliydi.

Cüneyt’i kapatınca odaya geri döndü. Tahmin ettiği gibi karısı onun yokluğunda uyanmıştı. İkisi de çok konuşmadan kahvaltılarını yaptılar. Kahvaltı bitince masayı alması için resepsiyonu aradı. Masa gittikten birkaç dakika sonra ise kapı tekrar çaldı. Feyyaz kapıyı açtığında Cüneyt’in geldiğini gördü. Elinde küçük bir valiz tutuyordu. Valizi alıp diğerlerini çağırıp onu beklemesini söyledi. İçeri girip kapıyı kapattı. “kıyafet istedim evden. Banyo yap üzerini değiştir en azından rahatlarsın.”

“Sen gidecek misin?”

“Birkaç saatliğine çıkmam lazım.” Berfu kal diyemiyordu hem dili varmıyordu hem de fabrika ve evin durumu ortadaydı. Onları kontrol etmesi gerektiğini biliyordu. Bu yüzden hiç itiraz etmedi. “Tamam.”

“Çok uzun sürmez zaten sen duşa gir ben üzerimi değiştirip çıkarım aşağıya da söylerim odayı toplarlar.”

“Olur.” Berfu bir şey demeden banyoya yöneldi. Sıcak suyun ona iyi geleceğini düşünüyordu. Kendini sıcak suyun o rahatlatıcı ve sakinleştirici kollarına kendini bıraktı. Uzun süre de bundan vazgeçmek istemiyordu.

Feyyaz üzerini değiştirip odadan çıktı. Diğerleri de hazırlanmış aşağı da onu bekliyordu. Herkes kendi arabasına binip bara sürdüler. Uzun süren yolun sonunda gelebilmişlerdi. Hepsi birden Feyyaz’ın odasına girdiğinde Feyyaz odasının aslında düşündüğü kadar da büyük olmadığını fark etti. Normalde Burak sabah akşam demez odaya girince yaptığı ilk iş kendine bir viski doldurmak olurdu ama bu sefer bir şey demeden deri tekli koltuğa kendini bıraktı.

Bir süre kimseden ses çıkmayınca Cüneyt kendini konuşmak zorunda hissetmişti. “Evlerin hasar durumu hesaplanıyor ama bir haftaya kadar eve geçebilirsiniz.” Fatih içindeki öfkeye yenik düşmek istemiyordu ama pek de mümkün gözükmüyordu bu. Burak kendini tutamayarak “Şimdi ne olacak?” diye sordu.

Feyyaz’ın kafasının içindeki soru da buydu. Şimdi ne olacak? “Düşünüyorum.” Normal bir zamanda olsa Burak’ın dalga geçmesine sebep olacak bir komedi filmi sahnesi gibiydi ama şu an aklındaki bu değildi. Aklında otel odasında hala üstündeki şoku atlatamamış karısı vardı. “Evler düzelse bile evde kalamazlar.” Fatih’in cümlesi herkesin aklındakini dışarı vurmuştu.

“Farkındayım.” Feyyaz aklına gelen fikirle kuzenlerine baktı. Hepsi kendi gibi perişan gözüküyordu. Onlarda sabaha kadar uyumamıştı anlaşılan. “Ne yapacağız?”

Feyyaz aklındaki tek kelimeyi söyledi “gidecekler.”

“Nereye?”

“Bilmediğimiz bir yere.” Eğer şu an Berfu’nun ailesi ile konuşuyor olsalardı aklına gelecek ilk yer orası olurdu ama şu an maalesef dediği tek andı. Hancı kadınlarını koruyabileceğini düşündüğü tek yer orasıydı. Hem Berfu ile olan ilişkileri hem de herkesin kolaylıkla bulaşmak istemeyeceği bir aileydi. Eğer şu an Berfu onun yanında olmasa yaptıkları için ona kök söktürebilirlerdi ama onları tutan şey kızlarının burada oluşuydu.

“Anlamadım.”

“Anlamayacak bir şey yok bilmediğimiz bir yerde olurlarsa daha güvende olurlar.”

“Bilmezsek başların bir şey gelince de haberimiz olmaz.”

“Aynen ayrıca nerede saklayabiliriz ki biz bilmeden.”

“Ramiro hallederse hem biz bilmeyiz hem de Ramiro onları saklar.”

“Olur gönderelim.” Fatih’in birden çıkışı beklenmedikti belki de en beklendikti. Dün gece hem karısı hem de iki çocuğu ölümle yüzleşmişti.