Ölümün ucunda tetikte bekleyen iki kişiydiler onlar. Ruhları kana bulanan iki kişi... İki ajan... Venom... Her zaman zehrini akıtırdı Venom. Düşmanına mislini yaşatırdı her zaman. Elindeki tabancayla bir bütündü neredeyse. Ruhu kabullenmişti. Beyni kan görmeye alışmıştı. Ve kendini bulduğu o gün... Bir yemin etti. Şehri karanlığa mahkum eden her bir kişiyi kana bulayacaktı. Karanlık şehre ışık olacaktı. Sırt sırta verdiği o kızla... Papatya`yla... Kahkahasını eksik etmeyen biriydi Papatya. Düşmana kahkalarıyla korku salardı. Sessiz ve derinden klişesinin tam aksine o... Gür kahkahalarıyla düşmana kendini belli ederdi... Kurşunlardan kendi teknikleriyle kurtulurdu... Ve silahı düşmanının kafasına dayadığı an şöyle fısıldardı... "Papatyalar ölüm kokar." Ardından sonunu getirirdi. İşte ikisinin amacı da buydu... Bu karanlığa mahkum olan şehre ışık olup aydınlatmak. Ve bunun için gerekirse ölüme bile yalın ayak yürürlerdi. Venom ve Papatya olarak...